W niedzielę 30 listopada Kościół wkracza w nowy rok
liturgiczny i rozpoczyna Adwent – okres poprzedzający coroczne obchody
Bożego Narodzenia.
Od pierwszej niedzieli Adwentu Kościół w Polsce podejmuje
również realizację nowego programu duszpasterskiego pod hasłem
„Uczniowie-misjonarze”. Temat ten nawiązuje do nauczania papieża
Franciszka, który często posługiwał się tym sformułowaniem. Hasło
podkreśla, że wszyscy ochrzczeni mają udział w misji Kościoła i wskazuje
na nierozerwalny związek między podążaniem za Chrystusem a dawaniem
świadectwa swojej wiary.
Czas Adwentu (z łac. adventus – przyjście) posiada
podwójne znaczenie. Jest okresem przygotowania do świąt Narodzenia
Pańskiego, podczas których Kościół czci pierwsze przyjście Syna Bożego
do ludzi. Jednocześnie Adwent kieruje umysły wiernych ku oczekiwaniu
powtórnego przyjścia Chrystusa na końcu czasów. Z obu tych powodów
Adwent stanowi czas pobożnego i radosnego oczekiwania.
W okresie adwentu używa się szat liturgicznych koloru fioletowego. Podczas mszy św. nie śpiewa się hymnu Chwała na wysokości Bogu.
Zaleca się umiar w ozdabianiu ołtarza kwiatami. Na organach wolno grać
tylko dla podtrzymania śpiewu wiernych. Wszystko to ma pomóc w lepszym
przeżyciu radości Bożego Narodzenia.
Najbardziej charakterystycznym z zachowywanych w Polsce zwyczajów adwentowych są Roraty. Jest to msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny. Tradycyjnie odprawiano ją o bardzo wczesnej porze dnia, jeszcze przed świtem. Obecnie, ze względu na współczesny rytm życia, bywa ona sprawowana również wieczorem. Wierni gromadzą się na liturgii w ciemnościach rozjaśnionych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec lub lampionów adwentowych. Z Roratami związany jest zwyczaj zapalania na ołtarzu specjalnej świecy symbolizującej Maryję – wzór oczekiwania na przyjście Chrystusa. W wielu kościołach umieszcza się również wieniec adwentowy, którego cztery świece zapala się w kolejne niedziele Adwentu.
